Als ik hoor dat mensen stapels en stapels dagboeken op zolder hebben liggen, maakt mijn hart een sprongetje. Wat is dat toch een mooi gegeven. Je hele leven, al je gedachtes en gevoelens gebundeld in bergen boekjes. Dat het papier is verkleurd, de inkt misschien wat gevlekt, maar dat jouw stukje geschiedenis daar voor altijd zal staan. Ik wou dat ik dat ook had…
Ik zou echt willen dat ik daar goed in was, dagelijks – of in elk geval heel regelmatig – mijn hersenspinsels op papier te kwakken. Maar ik kan het niet. Het lukt niet. Er is altijd wel een andere prioriteit die de boventoon voert. Slapen is daarin de meest voorkomende. Tsja, je kunt lastig zonder hè. En volgens mij is zo vlak voor het slapengaan toch de tijd dat de meeste dagboekschrijvers met een pen in de hand zitten.
Het begon zo goed
2016 begon zo goed. Voor mijn verjaardag eind december kreeg ik het ‘Een zin per dag voor 5 jaar’ dagboek. Super handig, want dat kost stukken minder tijd dan wanneer ik letterlijk al mijn gedachten loslaat op papier. Dan ben ik namelijk minstens een uur en een lamme hand verder. Op 1 januari begon ik goed en hield het écht elke dag vol. Ik was zo trots op mezelf! En als de vermoeidheid een keer won, dan schreef ik gewoon een dag of twee dagen later alsnog. Ik was zo goed bezig…
Waarom ik stopte met in mijn dagboek schrijven
Was ja, want dat ging natuurlijk een keer mis. Het moest bijna wel. Zo ging ik een weekje op vakantie, zonder dagboek. Daarna was het huis gevuld met dozen, want ik ging verhuizen. De daarop volgende weken stonden alleen maar in het teken van alle spullen overbrengen, het nieuwe huis inrichten en ik was elke dag blij om mijn kussen te zien. Nee, werkelijk geen tijd om aan een dagboek te denken. Terwijl die periode juist super belangrijk voor me was. Een periode die je juist in je dagboek wilt terugzien. Iets wat je over 10 jaar (of 20, 40 of 50) wilt teruglezen. Een mijlpaal, een tijd die zo hectisch was dat je overspoeld werd door gevoelens en gedachten. Dat is waar het om gaat.
Een dagboek vol lege regels
Maar ik deed het niet. En zo ligt mijn dagboek alweer een maand of 2 leeg te zijn. Bladzij, na bladzij, vol met lege regels. Daar baal ik van, want het is zo’n mooi boekje. Een mooi concept, waarbij ik na 5 jaar een patroon kan zien. Hoe ik me voel in de zomer of de winter, hoe ik bepaalde feestdagen en verjaardagen beleef. Hoe ik in die vijf jaar groei als persoon, als mens. Welke gebeurtenissen en ontwikkelingen bepalend zijn geweest. En hoe kan er nu ooit iemand een mooie biografie over mij schrijven, zonder die bergen en stapels uitgebreide dagboeken op mijn zolder? Ik ga vanavond weer beginnen. Echt!
Ben jij goed in het bijhouden van je dagboek? Wat is jouw gouden tip voor mij? Daisy